Congratulations to Anna Maria Zuzela and Kacper Wiatrak for their outstanding accomplishments in the 16th Edition of Najlepsze Dyplomy Artystyczne (Best Artistic Diplomas), organized by ASP Gdansk!

Anna Maria Zuzela was honored with the Marshal of the Pomeranian Voivodeship Award (Nagroda Marszatka Województwa Pomorskiego) for her diploma project Imago, along with two solo exhibition prizes from PGS in Sopot and Artinfo.

Kacper Wiatrak received the Top Award – Rectors’ Prize (Nagroda Rektorów) for his diploma project Duchy (Spirits), as well as a solo exhibition award from Galeria Przypływ. 

4 artists
4 diploma presentations selected from the open call

After leaving academic institutions, young artists are confronted with the challenge of finding a suitable space to present their graduation projects to a wider audience. They also often face uncertainty, not only about where to present their work, but also how to navigate the unstructured and often precarious art world. To address their needs, and highlight these concerns, we are pleased to announce that this year KRUPA gallery is showcasing four diploma projects by Zofia Lompe (Academy of Fine Arts in Warsaw), Magdalena Ferdyn (Academy of Fine Arts and Design in Katowice), and Andrzej Stanek and Lidia Tańska (University of the Arts in Poznań).

The exhibition series LAST SUMMER responds to this moment — the in-between time after graduation and before what comes next. Though varied in form and focus, their works resonate with common concerns: memory, identity, ecological grief, social exclusion, and the unease surrounding personal and planetary transformation. LAST SUMMER refers to what is often called „the longest summer” — the liminal moment between student life and adulthood. For these artists, it becomes a metaphor for broader questions: What now? How do we move forward in a world facing crisis, collapse, and redefinition? Their works address the soil and the body, history and repetition, invisible labour, and deeply personal states of loss, confusion, and hope. 

Across these works, we see a reckoning with change, both intimate and global. The artists explore memory, repetition, roots, and rupture, questioning what it means to begin anew — as artists, citizens, and bodies in a world on edge. Whether through ritual, speculation, or resistance, they reflect a generation’s attempt to reclaim agency, voice, and a sense of ground in uncertain times. 

programme curator: Natalia Barczynska

Roughly two years before the iPhone came out. Five years before Instagram launched, and twenty years as I write this text. Harrow, March 31^st 2005… refers to the date that Kodak ceased production of photographic film in the UK. At its peak, the Harrow factory employed over 6,000 employees, eventually closing in 2016. In conjuring this moment, the exhibition title frames a defining shift from analogue to digital. In this time, photography has become increasingly computational, fugitive and networked. In convening these artists, the exhibition asks: what is lost in the rush towards a visual environment that emphasises immediacy, convenience, and abundance? In looking slowly, what and how might we see differently?

Harrow, March 31^st 2005… reflects on archives and photography. Some works adopt archival and photographic approaches; others are more material and embodied. The diaristic title suggests an intimate and everyday encounter, with artworks on a scale close to the human body.  Artists weave, paint, carve, cut, collage, cast, pleat and print, imbuing their work with artistic conversations and familial anecdotes. Partially abstract but never fully, subjects and narratives are inferred.

From intervening in the family album, casting familiar childhood items, to tangentially evoking artistic antecedents and friendship, artworks embrace personal cosmologies and transform incidental iconographies. The artists in the exhibition understand that looking is an embodied, citational, and unreliable act. Seeing is material and social, refracted by memory and freighted by experience.

Text: George Vasey

“Żyjemy na spokojnej wyspie niewiedzy, pośród czarnych mórz nieskończoności – i nie powinniśmy oddalać się z niej zbyt daleko”. Tym zdaniem H.P. Lovecraft otwiera swoje być może najbardziej znane i kultowe opowiadanie, Zew Cthulhu. Ten retoryczny zabieg ma na celu zarysowanie porządku świata przedstawionego, w którym to, co ludzkie, stanowi jedynie marginalny wycinek całości. 

Do budowania takiej perspektywy Lovecraft wykorzystuje pojęcie eonu – jednostki geochronologicznej, obejmującej ery trwające setki milionów lat. W jego ujęciu słowo to wykracza jednak poza czasoprzestrzenny wymiar: niesie ze sobą także ładunek egzystencjalny. Eony – nieskończone wieczności – stają się w jego opowieściach czymś pierwotnym, przedludzkim i całkowicie niepojmowalnym. Operują skalą, która miażdży naszą zdolność pojmowania i stają się narzędziem budowania grozy – grozy wynikającej z ukazania znikomości człowieka wobec potężniejszych, wiecznych sił. Lovecraft pisze o eonie jako o „przestworze niewyobrażalnych dotąd archaicznych dziejów”, o „prastarych, bezbożnych cyklach życia, w których świat i nasze wyobrażenia nie grają żadnej roli”. W innym miejscu dodaje, że wobec tych otchłani czasowych „świat ludzki wydaje się jedynie chwilowym i przejściowym epizodem”.  

Nie oznacza to jednak, że eoniczne głębiny odnoszą się wyłącznie do przeszłości – mogą równie dobrze dotyczyć przyszłości. Ich cechą jest ciągłość trwania, w której człowiek nie jest punktem odniesienia, lecz czymś niemal przypadkowym. 

W podobnym duchu operują prace Justyny i Pawła Baśników oraz duetu Inside Job (Ula Lucińska i Michał Knychaus). W ich twórczości ludzka skala zostaje skontrastowana z alternatywną czasowością – długim trwaniem innych bytów żyjących na Ziemi. Tworzone przez nich obrazy i obiekty zdają się wyłaniać z czeluści eonicznych, z zawiesin czasu, których nie jesteśmy w stanie rozpoznać. O ile dzieła Baśników przywołują świat sprzed człowieka, o tyle Inside Job kreślą wizję tego, co może nadejść po jego końcu. Mimo odmiennych estetyk, ich prace uzupełniają się, tworząc spójne kontinuum – jakby wyrosłe z jednego ewolucyjnego procesu.  

Malarstwo i obiekty Justyny i Pawła odwołują się do estetyki dawnych przedstawień, ale niosą znaczenia przekraczające ludzki wymiar. Bohaterkami wielu prac Justyny są rośliny – zarówno te współczesne, jak i ich archetypiczne przodkinie. W obrazie Larix decidua (z cyklu Solastalgia) przedstawiony został modrzew europejski – drzewo charakterystyczne dla strefy umiarkowanej, zagrożone wyginięciem w wyniku globalnego ocieplenia. Tytuł cyklu odnosi się do terminu oznaczającego nostalgię za utraconym domem – naturalnym środowiskiem, które ulega degradacji na skutek działalności człowieka. 

W swojej najnowszej pracy artystka reinterpretuje średniowieczny ołtarz. Zamiast Drzewa Poznania, pojawia się tutaj tytułowe Drzewo Życia – motyw znany z mitologii przedchrześcijańskich, m.in. mezopotamskich. Symbolizuje ono nieustanne odradzanie się przyrody i przemijalność ludzkiego życia. W innym wariancie przybiera postać Drzewa Kosmicznego, łączącego podziemia, ziemię i wszechświat. Kontekst eonicznego trwania wprowadza także Tabernakulum, w którym – zamiast eucharystii – umieszczono prehistoryczną skamielinę: muszlę głowonoga sprzed stu milionów lat. 

Do długowieczności roślin i ich zdolności adaptacyjnych odwołuje się również cykl metalowych asamblaży Will Spread autorstwa Inside Job (Uli Lucińskiej i Michała Knychausa). Przedstawiona w nich sylwetka ostu – rośliny ruderalnej, rosnącej często na zniszczonych przez człowieka terenach – została przetworzona przy pomocy form zaczerpniętych z manuskryptu Wojnicza. Ten tajemniczy dokument, pełen niezidentyfikowanych do dziś roślin ukazuje ich splot z alchemią i astrologią.  

Futurystyczne wizje hybrydycznych istot, wyrosłych na gruzach cywilizacji, zawarte są w cyklu Antiya. Kwiatowe rzeźby z recyklingowanej skóry i syntetycznych tekstyliów rozrastają się na metalowych strukturach, przypominając wodne lilie. Choć osiadają na industrialnych elementach, przejmują nad nimi kontrolę. Nie są jednak wyłącznie roślinami – łączą porządki biologiczne i technologiczne. Ula i Michał konsekwentnie poddają swoje formy mutacjom – przetwarzają wcześniejsze obiekty w kolejne, tworząc płynną narrację, w której nic nie jest stałe. Ich praktyka zakorzeniona jest także w doborze materiałów – jak w cyklu Untitled (Resting Spores), gdzie tekstylne ekrany z lnu i bawełny, choć pochodzenia roślinnego, utkane zostały przez maszynę, a następnie ręcznie wykończone. W efekcie powstają hybrydyczne układy – krzyżujące się cykle przyrody, technologii i ludzkiej ingerencji. 

 Eoniczny wymiar pojawia się także w malarstwie Pawła Baśnika. Obraz Ziemia przypomina zapis geologicznych przemian. Użyta paleta ziemistych pigmentów oddaje bezczasowe procesy: warstwowanie skał, erozję, napięcia tektoniczne. Kompozycja, pozbawiona figuracji, powstaje dzięki grawitacyjnemu rozpływaniu się farb i rozcieńczalników. Pigmenty opadają, osiadają, tworząc organiczne struktury – bezpośrednio podporządkowane siłom, nad którymi człowiek nie ma kontroli. 

Z podobnego procesu wyłania się obraz W swoim domu w R’lyeh śniąc czeka martwy Cthulhu – bezpośrednie odniesienie do postaci z mitologii Lovecrafta. Na płótnie widzimy antropomorficzny posąg w trakcie przemiany. Rozmazane kontury i rozlane plamy nadają mu dynamiczny, niemal pulsujący charakter – jakby forma znajdowała się w powolnym ruchu, w stanie nieustannej mutacji. Kształty są nieregularne, organiczne, jakby rodziły się z samej materii, tworząc obcą, niezrozumiałą geometrię. To zew czegoś, co – jak mówi sam artysta – nie powinno zostać usłyszane ani przybrane w widzialną formę. 

 Twórczość Justyny i Pawła Baśników oraz duetu Inside Job wpisuje się w sposób myślenia, który odsuwa człowieka od centrum świata. Czas nie biegnie tu liniowo, nie dąży ku żadnemu spełnieniu – raczej rozwarstwia się, pęcznieje, mutuje. Jak pigment na płótnie lub hybrydyczne formy wyrastające z materii. Eoniczne trwanie staje się tu narzędziem patrzenia – spojrzeniem, w którym ludzkość nie znika, lecz staje się częścią większych procesów. 

 Te prace nie oferują prostych odpowiedzi, nie wyznaczają granic, nie dają ukojenia. Są jak ślady czegoś, co już było albo czego jeszcze nie potrafimy rozpoznać – przetrwałe lub dopiero nadchodzące. W tej zawiesinie form, znaczeń i czasów być może rodzi się nowy język opowiadania o świecie. 

 Tekst: Joanna Kobyłt  

Prezentowane przez Justynę Baśnik i Pawła Baśnika prace powstały w ramach realizacji Stypendium Artystycznego Prezydenta Wrocławia.

Wystawa pt. Ciężar afirmacji to wielowarstwowa narracja, w której granice pomiędzy materią ożywioną i nieożywioną ulegają zatarciu. Anna Maria Zuzela eksploruje intymność, cielesność i napięcie między formami organicznymi a produktami ludzkiej działalności. Jej twórczość rzeźbiarska skłania do namysłu nad kruchością i odpornością, z niezwykłą wrażliwością poruszając współczesne dylematy, takie jak presja, której poddawane jest ciało – zwłaszcza ciało kulturowo wyobcowane i napiętnowane.

Prace artystki często charakteryzują się warstwową strukturą, przypominającą powierzchnię skóry – przestrzeń chłonącą, ale i opierającą się działaniu czynników zewnętrznych, podlegającą nieustannym procesom przemiany. W swojej twórczości stosuje podejście performatywne, wykorzystując ceramikę, metal i tekstylia do konstruowania form zawieszonych pomiędzy efemerycznością a trwałością, naturalnością a przemysłową precyzją, tym, co ludzkie i nie-ludzkie.

Takie przenikanie się form skłania do uważnego zastanowienia się nad zagadnieniami pożądania, wrażliwości i transformacji, jednocześnie proponując alternatywne spojrzenie na czas, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się w jedną, nieustannie ewoluującą narrację. Poprzez swoje obrazy i instalacje rzeźbiarskie Anna Maria Zuzela bada materialność i procesy przemiany, oscylując pomiędzy precyzyjnie kontrolowaną techniką a nieprzewidywalnością technik manualnych. W ten sposób powstają dynamiczne, dotykowe instalacje, w których elementy organiczne łączą się z industrialnymi. Jej prace skłaniają do krytycznej refleksji nad naturą intymności oraz sposobami, w jakie ciała, obiekty i obrazy istnieją w przestrzeni i zapisują się w pamięci.

KRUPA warmly invites you to celebrate the launch of Radek Brousil’s catalogue for the solo exhibition What You See Is Not Here Tomorrow. 

Join us for this special occasion on 25 April, from 6–8 PM, at our Wrocław gallery. 

KSIĘCIA WITOLDA 48/70 8th FLOOR 
50-203, WROCŁAW, PL 

We are pleased to share that Radek Brousil will join us for the event; a guided tour of the exhibition with the artist will take place. Copies of the exhibition catalogue will be available at the venue. 

Wystawa rozciąga się na dwie lokalizacje, jako symboliczny portal, który jednocześnie oddziela i łączy dwie przestrzenie – galerię KRUPA we Wrocławiu oraz jej nowo otwartą siedzibę w Londynie – zwiastując zakończenie jednego rozdziału, jak i początek kolejnego, zarówno dla Radka Brousila, jak i dla galerii. W swojej najnowszej serii prac Radek Brousil powraca do malarstwa, jednocześnie pozostając wierny swojej fotograficznej przeszłości. Odwołując się do chronopolityki (polityki czasu) i wybierając zdjęcia ze swojego archiwum, artysta zastanawia się nad samą istotą fotografii oraz związkiem między konceptualizmem a obrazem, między świadomością a podświadomością.

Seria What You See is Not Here Tomorrow obejmuje 25 dużych obrazów (12 prac w Londynie, 13 we Wrocławiu) – o jeden więcej niż standardowe 24 godziny na zegarze (w przeciwieństwie do 12-godzinnego formatu czasu stosowanego w USA) – które razem tworzą spójną całość. Każdy element czarnych olejnych obrazów na jucie to starannie dobrane odniesienie do polityki lub pamięci – zarówno osobistej, jak i zbiorowej. Stawiając pytania o pamięć materiału i medium fotografii, artysta tworzy unikalne połączenie między podmalówką olejną a transferami fotograficznymi, zawierającymi detale wskazówek zegarów pochodzących głównie z fasad kościołów. Każdy obraz zawiera transfer umieszczony w innym miejscu, swobodnie nawiązując do rytmu ruchu przeciwnego do wskazówek zegara. Niektóre z nich są bardziej precyzyjne, ujawniając struktury lub konkretne elementy mechanizmu zegara, podczas gdy inne przyjmują bardziej abstrakcyjny i organiczny charakter. Ciemne, puste i surowe powierzchnie odwołują się do teorii czarnych dziur – symbolicznego początku, a zarazem nieskończoności – oraz idei niewidzialności. W londyńskiej odsłonie wystawy, serii towarzyszą prace w szczegółowym formacie, z globalną podmalówką i fotograficznymi transferami, gdzie cała powierzchnia mniejszych płócien staje się przestrzenią dialogu między warstwami malarskimi a fotograficznymi, nie pozostawiając pustej przestrzeni.

Instalacja site-specific we Wrocławiu, wykonana ze starych mebli, oraz rzeźby wykorzystujące nogi stołów w Londynie, są łącznikiem między obiema ekspozycjami. W świecie, w którym manualna, rzemieślnicza praca wykonywana przez ludzi jest coraz mniej doceniana przez społeczeństwo, a praca intelektualna wynoszona na piedestał, czas wolny oraz czas spędzany w pracy są coraz bardziej kontrolowane – czy to przez nas samych, czy przez wielkie korporacje. Produktywność, efektywność i kult pracy intelektualnej, napędzane dążeniem do wyższego statusu społecznego, zyskują pierwszeństwo. Bezcenne, naznaczone czasem blaty stołów z epoki PRL-u i historycznych, noszące ślady narzędzi pracy, stanowią istotne tło do krytycznej refleksji nad koncepcjami czasu we współczesnym kapitalizmie. Nogi jednego z najstarszych obiektów posłużyły artyście jako półorganiczne formy, pełniące funkcję świeczników liturgicznych. Zegar świecowy, starożytny wynalazek, był jedną z pierwszych prób pomiaru czasu podjętych przez człowieka.  Przekształcony w bardziej precyzyjne narzędzie, był osadzony ciężkimi gwoździami, oznaczającymi czas jak minutnik. Gdy świeca wypalała się do określonego punktu, spadający gwóźdź sygnalizował koniec danego przedziału czasowego.

Podczas pracy nad projektem Radek Brousil uczestniczył w kilku rezydencjach, w tym w Residency Unlimited i ISCP w Nowym Jorku. To tam powstały niektóre elementy jego nowych prac, w tym szczegółowe ujęcia uszkodzonych, często dziwacznych lub całkowicie nieczynnych zegarów. Brousil szczególnie obserwował zegary w przestrzeni publicznej – na wieżach kościołów, synagog, ratuszy i innych symbolach władzy politycznej. Fotografie zegarów stały się później punktem wyjścia do jego pracy na płótnie – narzędziem do opowiedzenia historii o naszej relacji z regułami czasu. Kiedyś pełniące praktyczną funkcję w przestrzeni miejskiej, dziś zegary te częściej stanowią ślady historii i dekoracyjne elementy starej architektury, często poddawane renowacji.

Silny kontrast między zawrotnym tempem życia w Nowym Jorku a niemal monastycznym skupieniem, którego doświadczył w Egon Schiele Art Center w czeskim Krumlovie, miał głęboki wpływ na jego proces twórczy. Jak sam mówi, w Krumlovie pracował jak mnich – zanurzony w medytacyjnym rytmie, stopniowo odkrywając to, co naprawdę chciał wyrazić w swoich obrazach. To właśnie tam powstały fundamenty wystawy rozpiętej na dwie przestrzenie. Prezentowane prace są czymś więcej niż tylko wynikiem artystycznych eksperymentów – ich proces, etapy i przemieszczanie się między różnymi miejscami stały się integralną częścią tej narracji. Rozwijające się w czasoprzestrzeni dwie wystawy zmierzają w kierunku idei o wymiarach politycznych, systemowych i duchowych.

Odnoszące się do dekonstrukcji czasu transfery Brousila stają się poetyckimi archiwami podświadomości, które nachodzą na świadomą narrację obrazów podążającymi w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Poprzez subtelnie wykorzystane symbole upadłych reżimów, projekt przybliża nam ulotne zdarzenia i refleksje na temat konsekwencji ludzkich zachowań, takich jak ukryty rasizm, eskapizm czy presja dostosowania się do uniwersalnych cykli życia w patriarchalnym społeczeństwie. Jutowe worki do przechowywania, liny i zegary do mierzenia oraz elementy architektoniczne do podświadomego śledzenia śladów ludzkiej historii i władzy.

tekst: Natalia Barczyńska

***

Radek Brousil to czeski artysta mieszkający i tworzący w Pradze. Pracuje z tkaninami, a także z ceramiką, filmem, fotografią i wideo. Jego tematyka dotyczy społecznych świadectw, prezentując aktywistyczny wyraz wobec niepewnej przyszłości. Brousil definiuje problemy społeczne, kulturowe i środowiskowe, używając nieoczekiwanych interpretacji i terminologii, a także wybiera raczej spojrzenie na te kwestie w sposób symboliczny, osobisty i emocjonalny.

On the closing day of “The Ark” group exhibition, Krupa London presents four sound, voice, and movement performances hosted by one of participating artists Natalia Januła. Engaging bodies, space, and sonic landscapes, the event extends the artist’s interest in organic transformation and interconnected systems.

Hollie Miller & Craig Scott will explore the interplay of bodily movement and sound, using fetal motion sensors to activate an evolving sonic environment. Karolina Łebek will present an experimental composition intertwining folk instrumentation with digital soundscapes. Aprigoat & David will create a semi-improvisational performance merging modular synthesis and sample manipulation into surreal sonic narratives. Agnieszka Szczotka will perform a spoken word piece bridging memory, language, and presence.

Join us for activation of “The Ark”, where shifting forms and resonant bodies bring the exhibition into live motion.

THE ARK – closing event & performance programme 

Agnieszka Szczotka

Hollie Miller & Craig Scott

Aprigoat and David

Karolina Łebek

hosted by Natalia Janula